piątek, 30 maja 2014

Chleb na niedzielę. Choć i na sobotę się nada

Nie ma to jak długi weekend. U mnie to aż pięć dni pełnej swobody (nie licząc presji związanej z egzaminem w przyszłym tygodniu). Spacerujemy więc, korzystając z pogody, która w przyszłym tygodniu znowu ma się zepsuć. 
Rozważam też możliwość wybrania się na brunch jutro o dziesiątej - trochę ludzi z mojej szkoły, trochę studentów i ogólnie obcokrajowców szukających kontaktu. Musiałabym coś z tej okazji upiec... Cały czas się zastanawiam, czy mi się chce. Ale chyba tak. Nie mogę być ciągle taka aspołeczna.

Chleb, który chcę Wam dzisiaj pokazać, upiekłam w zeszłym tygodniu. Szukałam czegoś szybkiego i prostego, i wertując książkę Pieczenie chleba w domu Gertrud Weidenger oraz Marie-Theres Wiener wpadł mi w oko chleb na niedzielę. Tak się właśnie ładnie nazywa. Miód, rodzynki... Musiało wyjść dobrze. Ruszyłam więc pełna zapału do kuchni. I muszę powiedzieć, że poszło jak z płatka - robi się go szybko, a efekt jest naprawdę wspaniały. Chleb jest mięciutki, cudownie pachnie miodem. Dość słodki - do dżemu w sam raz. Ale mi na przykład z żółtym serem też bardzo smakował. A nawet z szynką nie jest zły. Jeśli więc nie macie nic przeciwko słodkawemu pieczywu - spróbujcie upiec sobie właśnie ten chleb na sobotnie śniadanie. Albo niedzielne - wedle odgórnych zaleceń.

Chleb z miodem i rodzynkami

Składniki:
(na 1 duży bochenek)
  • 250 g mąki pszennej
  • 250 g mąki pszennej pełnoziarnistej
  • 25 g świeżych drożdży
  • 250 ml letniego mleka
  • 3 łyżki płynnego miodu
  • 1 łyżeczka soli
  • 1 jajko
  • 50 g masła
  • 150 g rodzynek

dodatkowo:
  • 3 łyżki mleka

Drożdże rozetrzeć z 1 łyżką miodu, dodać 2 łyżki mleka, wymieszać. Wsypać 3-4 łyżki mąki, wymieszać na gładką pastę. Odstawić na 30 minut do wyrośnięcia.
Rodzynki zalać wrzątkiem.

Po tym czasie do zaczynu dodać resztę mleka i miodu, przesiane mąki, sól i jajko. Zagnieść ciasto.
Masło rozpuścić i przestudzić, dodać do ciasta, wyrobić.
Na końcu dodać dobrze odsączone rodzynki, delikatnie wmieszać do ciasta.
Odstawić na 45 minut do wyrośnięcia.

Po tym czasie z ciasta uformować bochenek. Ułożyć na blasze wyłożonej papierem do pieczenia i odstawić na 30 minut do wyrośnięcia.

Piec w 200 st. C. przez 50 minut.
Wystudzić na kratce.

Smacznego!

Jeśli dacie nieco mniej miodu i pominiecie rodzynki, chleb będzie zupełnie neutralny w smaku. I z pewnością równie pyszny.

środa, 28 maja 2014

O dziecięcej przyjaźni i nie tylko

Nie mam ostatnio weny na pisanie o książkach. Mam mnóstwo zdjęć jedzenia, całą masę zaległych przepisów (jak już myślę, że jestem tuż, tuż, okazuje się, że nagle, nie wiadomo skąd, pojawiają się nowe foldery i nowe przepisy do opublikowania), i tak jakoś... Lepiej mi idzie pisanie o jedzeniu. Może dlatego, że książki wymagają większego skupienia, a ja ostatnio robię po kilka rzecz na raz. Przede wszystkim zbliżające się wielkimi krokami egzaminy pochłaniają wiele moich myśli... A do tego śliczna pogoda (choć wczoraj niewiarygodnie wiało i było raczej chłodno) zachęca do spacerów. I jak tu się wziąć za siebie i pisać o zaległych lekturach...?
Dzisiaj jednak nadszedł ten dzień, i piszę. O książce, którą przeczytałam dość dawno, a która jakoś zniknęła mi między innymi. Nie dlatego, że mi się nie podobała - wręcz przeciwnie, zaciekawiła mnie bardzo. Po prostu powędrowała na półkę, i zagubiła się wśród innych...

Vaclav i Lena Haley Tanner to historia dwójki przyjaciół. Vaclav postanawia zostać magikiem, a Lena, jego jedyna przyjaciółka, jego śliczną asystentką. Jako dzieci rosyjskich imigrantów nie mają łatwego życia - w szkole się z nich śmieją, przez luki w nauce języka ciężko znaleźć im przyjaciół. Gdy więc pewnego dnia się spotykają, od razu łączy ich nić porozumienia. Dzieci spędzają ze sobą każdą wolną chwilę, ćwicząc magiczne sztuczki. Planują wielki pokaz na promenadzie, który ma sprawić, że świat się nimi zachwyci. Niestety, w przeddzień pokazu Lena znika...
Vaclav jest kompletnie załamany. Mając dziesięć lat nie potrafi zrozumieć, jak jego przyjaciółka mogła odejść bez pożegnania. A może stało się jej coś złego...? Jego obaw nie potrafi rozwiać nawet kochająca matka, która o sprawie wie nieco więcej niż jej syn, ale nie chce się z tym zdradzić.

Przez osiem lat co wieczór Vaclav mówi Lenie dobranoc. To jedno z jego magicznych zaklęć - chłopiec głęboko wierzy, że dopóki życzy jej dobrej nocy, nic złego jej nie spotka. Pewnego wieczoru, leżąc w łóżku i zastanawiając się nad sprawą, postanawia zaniechać rytuału. Jakie będą konsekwencje...?

Vaclav i Lena to opowieść o przyjaźni i młodzieńczej miłości, o trudnościach, jakie czekają dzieci w obcym dla nich kraju. Szczególnie dla Leny życie nie jest łatwe - sierota, której nikt nie chce... 
Okazuje się jednak, że prawdziwa przyjaźń potrafi przetrwać wszystko.
Jeśli lubicie obyczajowe historie, trochę o dzieciach, trochę o dorosłych, o sprawach poważnych i błahych - powieść Haley Tanner z pewnością przypadnie Wam do gustu.

Vaclav i Lena
Haley Tanner
Wydawnictwo WAB
Warszawa, 2011

wtorek, 27 maja 2014

Sorbet z czerwonych pomarańczy

Czerwone pomarańcze... Dla mnie to czysta magia. Czytałam o nich sporo, słyszałam mnóstwo świetnych opinii - o ich wyjątkowym smaku, cudownej słodyczy i tym niesamowicie intensywnym kolorze, któremu nikt nie potrafi się oprzeć. Na zdjęciach kusiły ogromnie. Bardzo chciałam coś z nimi przygotować, problem jednak był jeden - nigdzie nie mogłam ich dostać. Ani na straganach, ani w malutkich, prywatnych sklepikach, ani w wielkich supermarketach. Kiedy więc w końcu je zobaczyłam, żywe, leżące na wyciągnięcie ręki, nie mogłam się oprzeć. Przytargałam je do domu z uśmiechem od ucha do ucha i zaczęłam przeszukiwać internet w poszukiwaniu inspiracji. Chciałam, żeby to było coś zupełnie wyjątkowego - w końcu to towar niemal luksusowy, przynajmniej dla mnie.
W końcu na blogu Easy everyday eats znalazłam przepis na sorbet. Z dodatkiem malin. Gdy zobaczyłam zdjęcia i ten absolutnie obłędny kolor wiedziałam, że to jest dokładnie to, czego szukałam.

Lody wyszły obłędne! Niezbyt słodkie, bardzo intensywnie pomarańczowe, z lekką nutą malinową w tle. Cudownie orzeźwiające, na lato wprost wymarzone. Zakochałam się w nich bez pamięci!
Jeśli tylko wpadną Wam w ręce czerwone pomarańcze, nie wahajcie się - to najlepszy sorbet, jaki zdarzyło mi się jeść! Jestem pewna, że i Wy się zakochacie.

Sorbet z czerwonych pomarańczy

Składniki:
(na 900 ml lodów)
  • skórka otarta z 1 czerwonej pomarańczy
  • 450 ml soku z czerwonych pomarańczy (8-9 owoców)
  • sok z 1 limonki
  • 120 ml wody
  • 85 g cukru
  • 90 g malin
  • 1,5 łyżki Cointreau

Maliny zasypać 1 łyżką cukru i odstawić.
Z pozostałego cukru i wody zagotować syrop, ostudzić.
Maliny, kiedy puszczą sok, przetrzeć przez sitko. Dodać 60 ml soku z pomarańczy, wymieszać. Następnie wlać ostudzony syrop, połączyć. Wlać resztę soku, sok z limonki i likier. Wymieszać.
Schłodzić w lodówce, następnie przelać do maszyny do lodów. Gdy skończy pracę, przełożyć do plastikowego pojemnika i zamrozić.

Smacznego!

Mam nadzieję, że uda mi się je jeszcze kupić. Jest tyle wspaniałych przepisów na ciasta z wykorzystaniem właśnie czerwonych pomarańczy, i mam ochotę wszystkie je wypróbować! Od teraz to zdecydowanie jeden z moich ulubionych owoców!

poniedziałek, 26 maja 2014

Ciasto na Dzień Mamy, nie tylko dla Mamy

Ona mi pierwsza pokazała księżyc
I pierwszy śnieg na świerkach,
I pierwszy deszcz.
Byłem wtedy mały jak muszelka,
A czarna suknia mojej matki
Szumiała jak Morze Czarne...
                                                                           Konstanty Ildefons Gałczyński

Ciasto kawowo-truskawkowe

Składniki:
(na formę 25x25 cm)

biszkopt:
  • 3 jajka
  • 90 g cukru
  • 70 g mąki pszennej
  • 15 g kakao
  • 1 łyżeczka proszku do pieczenia

masa truskawkowa:
  • 500 g truskawek (świeżych lub mrożonych)
  • skórka otarta z 1 cytryny
  • sok z 1 cytryny
  • 1,5 opakowania galaretki truskawkowej (proszek)

masa kawowa:
  • 400 g jogurtu greckiego (10%)
  • 250 ml śmietany kremówki (38%)
  • 40 g cukru pudru
  • 120 ml mocnej zimnej kawy
  • 10 listków żelatyny

dodatkowo:
  • 20 g mlecznej czekolady

Białka ubić na sztywną pianę, pod koniec ubijania dodając partiami cukier. Po jednym dodać żółtka, dokładnie miksując po każdym dodaniu. Mąkę przesiać z proszkiem i kakao, partiami dodawać do masy jajecznej, miksując na najniższych obrotach miksera. 

Dno formy wyłożyć papierem do pieczenia. Wylać ciasto do formy, delikatnie wyrównać.

Piec w 160 st. C. przez 25 minut.
Ostudzić w formie.

Mrożone truskawki wsypać do garnka bez rozmnażania, świeże umyć i odszypułkować. Dodać sok i skórkę z cytryny, dusić na średnim ogniu pod przykryciem przez kilka-kilkanaście minut - owoce mają zmięknąć i lekko się rozpaść. Do gorącej masy dodać galaretkę (proszek) i dokładnie wymieszać aż do jej rozpuszczenia. Ostudzić, a następnie wyłożyć na całkowicie ostudzony biszkopt. Wstawić na 30 minut do lodówki.

Żelatynę namoczyć w zimnej wodzie, następnie odcisnąć, rozpuścić i ostudzić.
Kremówkę ubić na sztywno.
Jogurt zmiksować z cukrem pudrem, dodać kawę, a następnie ostudzoną, ale nadal płynną żelatynę. Szybko wmieszać ubitą kremówkę (masa szybko tężeje) i wyłożyć masę na truskawki. 
Wstawić do lodówki na 1-2 godziny, do całkowitego stężenia.

Przed podaniem posypać startą na tarce czekoladą.

Smacznego!

Przepis na to ciasto znalazłam na blogu Cytrynowa kuchnia i od razu wiedziałam, że będę musiała je upiec. Połączenie kakaowego biszkoptu z niesamowicie truskawkową galaretką i cudownie delikatną warstwą lekko kawowego kremu sprawdziło się wyśmienicie. Poczyniłam drobne zmiany - do spodu dodałam kakao, do masy truskawkowej - mniej galaretki, żeby nie była za twarda. Do warstwy jogurtowej dałam więcej kawy, a jej smak i tak jest tylko delikatnie wyczuwalny. Całość komponuje się świetnie - gwarantuję, że nie tylko mamy zakochają się w tym cieście.

sobota, 24 maja 2014

Burza. I bułki z pokrzywą

Tego posta próbowałam napisać już od wczoraj. Z czwartku na piątek jednak całą noc szalała burza. Z małymi tylko przerwami huk piorunów podrywał mnie co chwilę, a oślepiające błyskawice rozświetlały całą sypialnię. Ptysia burzy boi się panicznie, co oznacza, że całą noc domagała się uwagi. Schowana pod kołdrą, wystawał tylko mokry nosek, ciężko oddychała.
Zabawne jest to, że na co dzień jej zdecydowanym faworytem jest C. - to u niego siedzi na kolanach, do niego chce się przytulać. Jednak gdy przychodzi burza lub Sylwester, albo inne straszne rzeczy, wtedy przychodzi po ratunek do mnie. Gdy w nocy wstawałam z łóżka, dreptała za mną krok w krok. Biedactwo moje malutkie...
Na szczęście burza przeszła, i Ptysia mogła iść spać. Ja nie, bo gdy w końcu udało mi się zasnąć, zadzwonił budzik, i trzeba było jechać do szkoły. Wróciłam do domu niemal nieprzytomna, i jak zaległam na kanapie, to wstałam w okolicach siedemnastej. Głodna jak wilk. Zabraliśmy się więc za robienie pizzy (ależ była dobra! Jednak kamień robi różnicę), później pooglądaliśmy coś w telewizji, i tak jakoś wieczór zleciał.
Dzisiaj od rana siedzę w kuchni - robię lody (sorbet właściwie) i tort bezowy, i tak jakoś dopiero teraz znalazłam chwilę, żeby usiąść przed laptopem.

A mam dla Was coś naprawdę wyjątkowego. Czy ktoś by zgadł, że da się upiec bułeczki z pokrzywą...? Ja nie miałam pojęcia. Kiedy więc znalazłam w książce Bag brød przepis, wiedziałam, że będę musiała go wypróbować. Udaliśmy się na spacer do lasu w celu zebrania pokrzyw. Tylko młode listki z samego czubka. Trochę czasu mi to zajęło... Ale było warto, bułeczki wyszły bowiem pyszne! Co prawda smak pokrzyw nie jest wyczuwalny, ale za to mają cudownie zielony kolor. Do tego ciągnąca się mozzarella (w wersji na ciepło) i chrupiące ziarna słonecznika. Mimo, że bułeczek wyszło aż szesnaście, zjedliśmy je w kilka dni! Na pierwsze i drugie śniadanie, w sam raz do szkoły.
Jeśli macie gdzieś w pobliżu możliwość zebrania pokrzyw - spróbujcie koniecznie. Może od razu uda Wam się przynieść do domu większą ilość - mam bowiem jeszcze jeden ciekawy przepis na ich wykorzystanie...

Bułeczki z pokrzywą i mozzarellą

Składniki:
(na 16 sztuk)
  • 70 g młodych liści pokrzyw
  • 1 łyżka oliwy
  • 25 g świeżych drożdży
  • 1 łyżeczka cukru
  • 500 ml letniej wody
  • 1 łyżka soli
  • 120 g mąki grahamowej
  • 720 g mąki pszennej

dodatkowo:
  • 250 g mozzarelli w kulkach
  • 5 łyżek wody
  • 100 g ziaren słonecznika

Pokrzywy opłukać w zimnej wodzie.
W dużym garnku zagotować wodę, wrzucić pokrzywy, gotować 2 minuty. Przelać na sitko, opłukać zimną wodą - zatrzyma ona proces gotowania, i pokrzywy pozostaną zielone.
Ostudzone pokrzywy odcisnąć, zmiksować z oliwą blenderem na gładką masę.

Drożdże rozetrzeć z cukrem i odrobiną wody. Wlać resztę wody, wymieszać. Dodać pokrzywy, połączyć. Partiami dodawać przesiane mąki z solą, cały czas mieszając. Wyrobić gładkie ciasto. Odstawić na 1 godzinę do wyrośnięcia.

Wyrośnięte ciasto podzielić na 16 części. Z każdej uformować okrągłą bułeczkę, w środku umieszczając nieco sera. 
Bułki ułożyć na blasze wyłożonej papierem do pieczenia. Odstawić na 20-30 minut do wyrośnięcia.

Wyrośnięte bułeczki posmarować wodą, obsypać ziarnami słonecznika.

Piec w 250 st. C. przez 15 minut.
Ostudzić na kratce.

Smacznego!

Pamiętajcie tylko, żeby dobrze skleić każdą bułeczkę, inaczej mozzarella z nich wypłynie... Mi się to przy kilku przytrafiło.
Z drugiej strony taki stopiony ser jest naprawdę pyszny... Więc tak czy inaczej, z pewnością nic się nie zmarnuje.

środa, 21 maja 2014

Najlepsze ciasto z rabarbarem

Nie przesadzam i nie oszukuję. To jest najlepsze ciasto z rabarbarem, jakie zdarzyło mi się jeść. Wszystkie smaki komponują się ze sobą idealnie, jest odpowiednio słodkie z kwaskową, rabarbarową nutą. Uwielbiam je!

Przepis znalazłam w gazetce Pieczenie jest proste, nr 3/2007 ładnych parę lat temu, i od tamtej pory piekłam to ciacho kilkakrotnie. Oczarowało mnie prostotą wykonania i połączeniem prostych składników, które razem dają niesamowicie apetyczny wypiek. Piekłam je w różnych kombinacjach smakowych - waniliowe, bezę z lub bez migdałów, z większą i mniejszą ilością rabarbaru. To jest wersja optymalna, smakuje mi najbardziej. Słodki, mięciutki, migdałowy spód, na nim warstwa kwaśnego rabarbaru, niezbyt gruba, żeby nie zrobił się zakalec, ale z drugiej strony musi go być wystarczająco dużo, żeby ciasto złapało od niego trochę wilgoci. Na wierzchu migdałowa, chrupiąca beza. Całość smakuje rewelacyjnie - upieczcie, póki sezon na rabarbar trwa!

Ponieważ wszyscy kochamy rabarbar, ciasto z jego dodatkiem postanowiło upiec całkiem liczne grono: Panna Malwinna, Martynosia, Sianko, Justinka, Zuzia, Mops i Bartek - koniecznie do nich zajrzyjcie po więcej rabarbarowych inspiracji.

Migdałowe ciasto z rabarbarem i bezą

Składniki:
(na tortownicę o średnicy 26 cm)

ciasto:
  • 150 g miękkiego masła
  • 125 g cukru
  • 2 jajka
  • 3 żółtka
  • 150 g mąki pszennej
  • 75 g mąki ziemniaczanej
  • 1,5 łyżeczki proszku do pieczenia
  • 400 g rabarbaru
  • 1 łyżeczka ekstraktu z migdałów

beza:
  • 3 białka
  • 175 g cukru
  • 50 g mielonych migdałów

dodatkowo:
  • 25 g płatków migdałowych

Miękkie masło utrzeć z cukrem na puszystą masę. Wbijać po kolei jajka i dodać żółtka, dokładnie miksując po każdym dodaniu. Przesiane mąki wymieszane z proszkiem do pieczenia partiami dodawać do ciasta, nie przerywając mieszania. Na końcu wmiksować ekstrakt.

Rabarbar obrać, odciąć końcówki i pokroić na nieduże kawałki. 

Dno formy wyłożyć papierem do pieczenia, brzegi posmarować masłem. Wylać ciasto, na wierzchu ułożyć rabarbar, delikatnie wciskając w ciasto.

Podpiekać 20 minut w 180 st. C.

W tym czasie ubić białka na sztywno. Pod koniec ubijania partiami dodawać cukier. Na końcu dodać mielone migdały, delikatnie wymieszać łyżką.
Tak przygotowaną bezę wykładamy na podpieczone ciasto łyżką lub za pomocą szprycy. Posypujemy wierzch płatkami migdałowymi.

Piec 10 minut w 180 st. C., po czym zmniejszyć temperaturę do 160 st. C. i piec jeszcze 15 minut.
Wystudzić w uchylonym piekarniku.

Smacznego!

Zdjęcie jest, jakie jest - robione na szybko przy okazji ostatniego kawałka ciasta, na które już czaił się konsument. Takie dobre było, o.

wtorek, 20 maja 2014

Uchylam rąbka tajemnicy. I częstuję pysznymi drożdżówkami

Tak, wiem - w tym, co wczoraj napisałam, ciężko się połapać. Wszystko dlatego, że bałam się zapeszyć, a z drugiej strony roznosiły mnie emocje - ciężko mi było usiedzieć na miejscu; dosłownie. Kiedy już dojechaliśmy na miejsce i czekałam, aż miła pani zawoła mnie do biura, wykręcałam sobie palce ze zdenerwowania. Okazało się, że zupełnie niepotrzebnie. Rozmowa przebiegła w bardzo przyjaznej atmosferze, dostałam kilka dokumentów do wypełnienia, i mogę już otwarcie powiedzieć, że rozpoczęłam drogę ku nowej, świetlanej (mam nadzieję) przyszłości. Piętnastego stycznia rozpoczynam naukę, i po trzech latach i siedmiu miesiącach, jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, będę, uwaga, z zawodu, cukiernikiem! Moje marzenie staje się rzeczywistością - będę piekła nie tylko dla przyjemności; to, co sprawia mi tak ogromną radość, będzie moją pracą. Jestem zachwycona i niesamowicie podekscytowana. Kiedy adrenalina opadanie, prawdopodobnie wpadnę w przerażenie - szkoła bowiem jest po duńsku... Co prawda wszyscy twierdzą, że na tym etapie, na którym jestem, to już nie problem, ale ja mimo wszystko troszkę się boję... Jednak zależy mi tak bardzo, że włożę całe serce i umysł w powodzenie misji. Proszę, trzymajcie za mnie kciuki - każda pozytywna myśl się liczy.

A dzisiaj byłam na szkolnym pikniku. Dużo śmiechu i zabawy; dzięki dokładnemu owinięciu koleżanki papierem toaletowym, co upodobniło ją do mumii (moja perfekcyjna mumia wzbudziła ogólny zachwyt - i tak, wiem, nieładnie tak się chwalić, ale nic na to nie poradzę - wyszła idealna), wygrałyśmy pudełko czekoladek. 
W czasie pikniku, poza grami, delektowaliśmy się pysznościami, które ze sobą zabraliśmy. Moja nauczycielka upiekła naprawdę pyszny chleb z cukinią, były sałatki, naleśniki, pizza, ciasteczka i muffiny. Ja zabrałam ze sobą drożdżowe bułeczki - na słodko. Wczoraj wróciliśmy do domu dość późno i nie miałam już czasu na nic więcej. Użyłam dżemu, którego słoiczek znalazłam w szafce - poniżej podaję przepis, bo jego połączenie z puszystym, maślanym ciastem drożdżowym zrobiło furorę. Wszyscy się nim zajadali i chwalili ogromnie. Z całej blachy została jedna bułeczka, którą kolega zabrał dla żony (choć może zjadł po drodze do domu - tego nie dowiemy się nigdy). 
Inspirowałam się tym przepisem Doroty, choć dużo zrobiłam po swojemu. Dżem rabarbarowo-bananowy bardzo tu pasował - słodko-kwaśny, gęsty, sprawił, że bułeczki smakowały zupełnie wyjątkowo.
Zgodnie stwierdzono, że z takimi umiejętnościami powinnam dać sobie radę w mojej nowej szkole. Taką właśnie mam nadzieję...

Ślimaczki z dżemem rabarbarowo-bananowym

Składniki:
(na formę 30x22 cm)
  • 250 ml letniego mleka
  • 110 g masła
  • 70 g cukru
  • 2 jajka
  • 24 g świeżych drożdży
  • 1/4 łyżeczki soli
  • 670 g mąki pszennej

dżem:
  • 350 g rabarbaru
  • 350 g bananów
  • 30 ml ginu
  • 100 g cukru
  • 1 łyżka soku z cytryny

lukier:
  • 150 g cukru pudru
  • 3 łyżki ciepłej wody

Najpierw przygotować dżem:
Rabarbar i banany obrać, pokroić na mniejsze kawałki. Zalać sokiem z cytryny i zasypać cukrem, odstawić na noc (może być do lodówki).

Następnego dnia zagotować i gotować na niewielkim ogniu aż do otrzymania pożądanej konsystencji - im dłużej dżem jest gotowany, tym będzie gęstszy (w tym wypadku powinien byś dość gęsty, żeby nie wypływał z ciasta).

Kiedy już jest gotowy - dolać gin, dobrze wymieszać i zdjąć z palnika. Ostudzić.

Do dużej miski przesiać mąkę, wymieszać z solą. Po środku zrobić wgłębienie, wkruszyć drożdże. Wsypać 1 łyżeczkę cukru, wlać połowę mleka. Odstawić na 15 minut.
Masło rozpuścić i przestudzić.

Do wyrośniętego zaczynu dodać resztę cukru i mleka, wbić jajka, wlać masło. Wyrobić gładkie ciasto, odstawić na 1 godzinę do wyrośnięcia.

Z wyrośniętego ciasta odjąć około 150 g, rozwałkować na cienki placuszek wielkości formy. Formę wyłożyć papierem do pieczenia, na dnie ułożyć rozwałkowane ciasto - zapobiegnie wyciekaniu dżemu.
Pozostałe ciasto rozwałkować na prostokąt wielkości 30x40 cm. Posmarować dżemem, zostawiając 2 cm wolne od brzegu. Zwinąć w ciasny rulon wzdłuż dłuższego brzegu, pokroić na 15 kawałków. Układać w formie blisko siebie - mogą się stykać.
Odstawić do wyrośnięcia na 30 minut.

Piec w 200 st. C. przez 25-30 minut.
Przestudzić.

Z cukru pudru i wody ukręcić lukier. Polać nim jeszcze ciepłe ciasto.

Smacznego!

Formy użyłam takiej, jaką miałam. Może być nieco dłuższa, ale raczej nie szersza. 
Dżemu można użyć dowolnego - z każdym będą pyszne.
Na piknik - idealne. Sprawdziłam.

poniedziałek, 19 maja 2014

Grissini z pieprzem

Jadę na rozmowę. Dzisiaj. Niby nic wielkiego, a od jej powodzenia zależy mnóstwo rzeczy. Jeśli nic z tego nie będzie, nic się nie zmieni, i będę musiała szukać nowych pomysłów. Jeśli się uda, wywrócę do góry nogami życie nie tylko moje, ale i C., bo się biedak będzie musiał dostosować. On oczywiście nie narzeka, wręcz popiera moje szaleństwo i twierdzi, że to taka długofalowa inwestycja. No, zobaczymy... W każdym razie do wszystkiego dołożył jeszcze jeden swój szalony pomysł (strach się bać), ale może to i dobrze... Bo takie zmiany mogą być niezwykle motywujące, i choć kosztują mnóstwo pracy, to w rezultacie dają ogromną satysfakcję. A ja aktualnie za zmianami i wyzwaniami wręcz przepadam - jedno się kończy, czas pomyśleć o następnym...
Tak czy inaczej - trzymajcie za mnie kciuki, proszę. A jutro Wam wszystko opowiem.

W weekend nie było na blogu pieczywka - wszystko przez to, że mnóstwo czasu spędziliśmy na zewnątrz, bo pogoda dopisała wyjątkowo. A jak wiadomo wszystkim mieszkańcom Danii - gdy pokazuje się słonko, to nie wybrzydzamy, tylko korzystamy. Bo nie wiadomo, kiedy zaświeci znowu. Zebrałam nawet młode listki pokrzyw i zrobiłam z nich... A, nie powiem co. Ale wyszło pysznie.

Dzisiaj, w ramach zadośćuczynienia, pieczywo jako przekąska. Grissini. Znacie? Często jadałam kupne, ale nigdy nie przygotowywałam ich sama. Aż do teraz. Sprawa jest dziecinnie prosta i szybka, mimo użycia drożdży. Wychodzą pyszne - chrupiące na zewnątrz, trochę miękkie w środku. Mocno pieprzne, ale bez przesady. Idealne do maczania w jakimś łagodnym dipie.
Przepis znalazłam w Italieniske brød: fra focaccia til grissini Maxine Clark.

Grissini z pieprzem

Składniki:
(na 15-20 sztuk)
  • 12 g świeżych drożdży
  • 1/2 łyżeczki cukru
  • 125 ml letniej wody
  • 250 g mąki pszennej
  • 1 łyżeczka soli
  • 1 łyżka oliwy
  • 1 łyżka grubo zmielonego czarnego pieprzu

Drożdże rozetrzeć z cukrem, wlać wodę, wymieszać. Odstawić na 10-15 minut.
Po tym czasie dodać przesianą mąkę, sól, oliwę i pieprz, zagnieść gładkie ciasto. Odstawić na 1 godzinę do wyrośnięcia.

Po tym czasie ciasto jeszcze raz szybko zagnieść, rozwałkować na prostokąt o szerokości blachy do pieczenia i grubości 3-5 mm. Pociąć na pasy o szerokości 1-1,5 cm, każdy skręcić. Ułożyć na blasze wyłożonej papierem do pieczenia, zachowując niewielkie odstępy. 

Piec w 200 st. C. przez 10-15 minut, aż nabiorą ładnego, złotego koloru.
Wystudzić.

Smacznego!

A teraz trzy głębokie wdechy, i rzucam się na głęboką wodę (spokojnie, w przenośni - aż tak szalona nie jestem...). 

niedziela, 18 maja 2014

Lody waniliowe bez laktozy

Jak ten czas szybko płynie... Ledwo się zaczął weekend, w dodatku długi (w Danii piątek był wolny), a tu już trzeba się przygotowywać na nadejście poniedziałku. Tym razem wyjątkowo stresującego - dla mnie. Idę na rozmowę, którą jestem ogromnie podekscytowana, ale też niewiarygodnie zdenerwowana... Ale to chyba naturalne - jeśli człowiekowi na czymś naprawdę zależy, to nie potrafi utrzymać nerwów na wodzy. Z wierzchu - morze i tak; ale wewnątrz cała się trzęsę. Liczę jednak na pozytywny wynik, który oznaczać będzie wiele zmian i mnóstwo pracy... Ale warto. Tak sądzę. (Gdybym tak nie uważała, nie zabierałabym się w ogóle do rzeczy.)

Ale nie o tym dzisiaj chciałam.
Za oknem pogoda kusi do wyjścia, słonko grzeje coraz bardziej, wiosna przypomniała sobie o Danii i mam nadzieję, że aż do lata nie zapomni... A przynajmniej do wtorku, bo czeka mnie dwu i półgodzinny piknik. W deszczu to przecież żadna przyjemność...
Znów zbaczam z tematu.

Dzisiaj chciałam opowiedzieć o lodach, zupełnie wyjątkowych.
Siostra C. ma alergię na laktozę i gluten. Od zawsze nie mogła przyjmować ich w większych ilościach, ale ostatnio mocno jej się pogorszyło - od łyka mleka boli ją brzuch, bułki odeszły w zapomnienie. Stanęliśmy więc z C. przed nie lada wyzwaniem - przygotować dla niej posiłek, który nie tylko nie przyprawi ją o bóle, ale będzie jej smakował. Na szczęście się udało - Connie była zadowolona i szczęśliwa.
Częścią wytrawną zajmować się nie będę. Za to powiem Wam o lodach - bez laktozy
Najpierw chciałam kupić mleko kokosowe, zastanawiałam się nad ryżowym i sojowym. W końcu na półce w sklepie znalazłam zwykłe mleko i kremówkę, ale bez laktozy. Smakuje to to oczywiście inaczej, ale na tyle zbliżenie do zwykłego mleka, że w lodach waniliowych nie sposób wyczuć różnicy. Przygotowałam je tradycyjnie, na żółtkach, z naprawdę dużą ilością wanilii. Do tego truskawki, ananas i bezy - naprawdę wyśmienity deser. Nie tylko Connie smakował - próbowali niemal wszyscy, i zachwycili się lodami. Jeśli więc szukacie lodów dla alergików, które będzie można podać wszystkim gościom - te będą idealne.

Lody waniliowe bez laktozy

Składniki:
(na ok. 1 l lodów)
  • 300 ml mleka bez laktozy
  • 1 laska wanilii
  • 4 żółtka
  • 100 g cukru
  • 250 ml śmietany kremówki bez laktozy (36%)

Wanilię przekroić, wyskrobać ziarenka. I strąk, i ziarenka włożyć do garnuszka, zalać mlekiem, zagotować. Całkowicie ostudzić.
Żółtka ubić z cukrem na puszystą, jasną masę. W tym czasie podgrzać mleko raz jeszcze. Gdy zacznie się gotować, zdjąć z palnika, przecedzić i wąskim strumieniem wlewać do masy jajecznej, cały czas miksując.
Masę ostudzić, a następnie dobrze schłodzić w lodówce.

Schłodzoną masę wymieszać z kremówką, przelać do maszyny do lodów.
Gdy maszyna skończy pracę, przełożyć do pudełka na lody i zamrozić.
Wyjąć z zamrażarki 15-20 minut przed podaniem, żeby lody zmiękły.

Smacznego!

Sorbetierę dostałam w zeszłym roku w październiku, nie wykorzystałam więc w pełni jej możliwości. W tym roku mam zamiar poszaleć - aktualnie mam ochotę na jakiś pyszny, orzeźwiający sorbet...

piątek, 16 maja 2014

Letni tort - nie tylko na urodziny

Strasznie ten tydzień mnie zmęczył. W weekend sprzątaliśmy i gotowaliśmy, później impreza, od poniedziałku dzień w dzień od rana do późnego popołudnia byłam poza domem. Nie mogłam się z tym wszystkim ogarnąć, chodziłam niewyspana i taka jakaś... Niedorobiona. Dlatego perspektywa dłuższego weekendu była zachwycająca. Dzisiaj wreszcie udało mi się dłużej pospać, zjedliśmy pyszne śniadanie (nie ma jak domowy chlebek, który przygotowałam wczoraj wieczorem resztką sił) i teraz pełna energii i zapału mogę popisać. Nie za dużo, bo trzeba skorzystać z pięknego, słonecznego dnia i zabrać Ptysię na dłuższy spacer. Taki weekend to ja rozumiem...

Zgodnie z obietnicą - dziś będzie o torcie. Tym, który mi wyszedł, a nie tym, który zaplanowałam. Bo, moi drodzy, tym razem to dwie zupełnie różne rzeczy...
Chciałam, żeby tort prezentował się efektownie. Miał być kolorowy, obłożony masą cukrową, wspaniały. Ale C. stwierdził, że on chce tort z owocami. Mnóstwem owoców. Nijak mi to do mojej wizji nie pasowało... Ale że jubilat ma prawo wyboru, zmieniłam koncepcję. Chciałam zrobić owocowy ogródek, czyli tort obłożony podłużnymi biszkoptami. Pech chciał, że ciacho wyszło tak wysokie, że ogródek nijak nie chciał wyjść... Znów więc zmieniłam plany, boki obsypałam płatkami orzechów laskowych (migdałowe wyszły, ale może to i dobrze, bo orzechy laskowe świetnie tutaj pasują), wierzch udekorowałam mnóstwem owoców, i oto jest: tort dla C. Właściwie to był, bo większość zniknęła na imprezie, a resztę zjedliśmy sobie do kawy. Mniam. Pyszny był. Biszkopty: ciemny i jasny, do tego puszysta kremówka ubita z dodatkiem mascarpone i tyle owoców, ile udało mi się zmieścić. Całość wyszła bardzo delikatna i lekka, niezapychająca. Spokojnie można pozwolić sobie na większy kawałek tego ciasta - nie jest ciężkie, nie zapycha. Idealny letni tort. Nie tylko na urodziny.

Letni tort z owocami

Składniki:
(na tortownicę o średnicy 26 cm)

biszkopt jasny:
  • 4 jajka
  • 150 g cukru
  • 90 g mąki pszennej
  • 35 g mąki ziemniaczanej

biszkopt ciemny:
  • 4 jajka
  • 150 g cukru
  • 80 g mąki pszennej
  • 30 g mąki ziemniaczanej
  • 15 g kakao

krem:
  • 1,2 l śmietany kremówki
  • 250 g mascarpone
  • 2 łyżki cukru waniliowego

poncz:
  • sok z 1,5 cytryny
  • 2 łyżki wody

owoce:
  • 500 g truskawek
  • 1 banan
  • 4 kiwi
  • 125 g jagód
  • 125 g malin
  • 1 świeży ananas

dodatkowo:
  • 75 g płatków z orzechów laskowych
  • listki melisy

Biszkopt jasny:
Mąki przesiać, wymieszać.
Białka ubić na sztywną pianę, pod koniec ubijania dodając partiami cukier. Po jednym dodawać żółtka, miksując po każdym dodaniu. Na końcu partiami dodawać mąkę, miksując na najniższych obrotach.
Dno formy wyłożyć papierem do pieczenia. Przelać do formy masę, wyrównać wierzch.

Piec w 160 st. C. przez 35-40 minut.
Wyjąć z piekarnika, upuścić na ziemię z wysokości 50 cm, wstawić z powrotem. Zostawić do wystudzenia w zamkniętym piekarniku.

Biszkopt ciemny:
Mąki przesiać, wymieszać z kakao.
Białka ubić na sztywną pianę, pod koniec ubijania dodając partiami cukier. Po jednym dodawać żółtka, miksując po każdym dodaniu. Na końcu partiami dodawać mąkę z kakao, miksując na najniższych obrotach.
Dno formy wyłożyć papierem do pieczenia. Przelać do formy masę, wyrównać wierzch.

Piec w 160 st. C. przez 35-40 minut.
Wyjąć z piekarnika, upuścić na ziemię z wysokości 50 cm, wstawić z powrotem. Zostawić do wystudzenia w zamkniętym piekarniku.

Owoce odpowiednio obrać i umyć. Wybrać najładniejsze do dekoracji, resztę pokroić na mniejsze kawałki.
Kremówkę ubić z mascarpone na sztywną masę.
Sok z cytryny wymieszać z wodą.
Każdy z biszkoptów przekroić na pół.

Na paterze ułożyć ciemny blat, skropić ponczem, posmarować kremem, posypać owocami. Przycisnąć jasnym blatem, skropić, posmarować kremem, wyłożyć owoce. Następnie ciemny blat, poncz, krem i owoce, na wierzch ostatni jasny blat. 
Wierzch ciasta i boki posmarować pozostałą śmietaną. Boki obsypać płatkami, wierzch udekorować owocami i listkami melisy.

Smacznego!

Lista składników może się wydać długa i przytłaczająca, ale wystarczy się w nią wczytać, żeby zrozumieć, że to tylko pierwsze wrażenie. Nie ma tam nic trudno dostępnego, większość składników każdy ma w domu. Owoce można dać dowolne - te wybierał C. Wariacji jest mnóstwo - tak czy inaczej, z pewnością będzie pysznie.

poniedziałek, 12 maja 2014

Rabarbarowy deser na otwarcie sezonu. I wakacje

Uff... Weekend minął pracowicie, ale też bardzo owocnie i przyjemnie. Więcej o przyjęciu urodzinowym napiszę przy okazji tortu - był, wrażenie zrobił odpowiednie, zjedzony został w przeważającej ilości już przez gości; dla nas zostały tylko jakieś maleńkie kawałeczki na deser do popołudniowej kawy.

Dzisiaj jednak nie o torcie będzie, ale o otwarciu rabarbarowego sezonu pysznym deserem i o... Wakacjach.
Tak, ledwo wróciłam z jednych, a już planuję następne. Choć w sumie planuję nie oddaje istoty sprawy. Wymyśliłam, zaplanowałam, zorganizowałam. Wszystko już załatwione, zapięte wręcz na ostatni guzik. Jestem zachwycona i nie mogę się doczekać!
Z racji sytuacji, w jakiej się znajduję, muszę planować wakacje z wyprzedzeniem, żeby mi się żadne inne zajęcia, które ktoś dla mnie zaplanuje, nie wcięły. Przerażona więc perspektywą urlopu w październiku, po stosownych ustaleniach z C. i Tatą, zaklepałam termin. W lipcu. Trzy tygodnie. Cóż za rozpusta...
Co więcej, zarezerwowałam lokum. I to nie byle jakie, bo wynajęłam mieszkanie zaledwie dziewięćset metrów od Rodziców (na skróty bliżej, ale mapa nie chce pokazać mi ścieżek między blokami). Taka jestem tym faktem rozradowana, że chodzę uśmiechnięta jak głupi do sera od tygodnia już. Teraz zostały tylko szczegóły, ale z pewnością wybierzemy się do Malborka, Biskupina, Myślęcinka, Ostromecka... Trzy tygodnie to przecież szmat czasu!
Jeszcze jedna rzecz cieszy mnie ogromnie - będę w Polsce w lipcu. Co oznacza, że najem się truskawek, czereśni, porzeczek, agrestu, rabarbaru, malin i wszelkich innych dobroci za wszystkie te lata, kiedy nie mogłam ich sobie kupić. Mmm... Aż się rozmarzyłam...

Wracając do deseru - właśnie nim postanowiłam otworzyć sezon rabarbarowy w tym roku. Czekałam na niego bardzo niecierpliwie, i gdy tylko zobaczyłam różowe łodygi na półce w sklepie, nabyłam bez wahania. Do tego truskawki, jogurt grecki, i jest deser pierwsza klasa. Dietetyczny wręcz! Z subtelną nutą pomarańczy, kwaśnym rabarbarem, słodkimi truskawkami i delikatnym jogurtem. Do tego chrupiące płatki migdałów. Szybko, prosto, bezproblemowo. A efekt zachwyca.

Deser rabarbarowo-truskawkowy z jogurtem

Składniki:
(na 4 spore porcje)
  • 350 g rabarbaru
  • sok z 1 pomarańczy
  • 50 g jasnego brązowego cukru
  • 350 g truskawek
  • 200 g jogurtu greckiego (10%)
  • 30 g migdałów w płatkach
  • 4 łyżki miodu pomarańczowego

dodatkowo:
  • listki mięty do dekoracji

Rabarbar pokroić w 1cm kawałki. W rondelku skarmelizować cukier z sokiem pomarańczowym. Gdy nabierze złotej barwy, dodać rabarbar. Dusić pod przykryciem 10-15 minut, aż zacznie się rozpadać. Dodać pokrojone na mniejsze kawałki truskawki, wymieszać. Gotować jeszcze 2-3 minuty, zdjąć z ognia i ostudzić. Przełożyć do szklanek.
Schłodzić w lodówce.

Na masę owocową wyłożyć jogurt, posypać uprażonymi na suchej patelni płatkami migdałów i polać miodem. Udekorować listkami mięty. Podawać od razu.

Smacznego!

A Wy? Jedliście już rabarbar w tym roku...?

piątek, 9 maja 2014

O bułkach, które stały się chlebem

Tak to już czasem jest, że nie zawsze wszystko idzie po naszej myśli. A przynajmniej nie po mojej. Niby plan jest, i to całkiem dopracowany, do pewnego momentu wszystko idzie jak z płatka, aż tu nagle niespodzianka. Czasem to dobrze, czasem bywa gorzej. Z każdej takiej niespodzianki staram się coś wynieść, nauczyć się czegoś, zapamiętać. Z tej wnioski są następujące - z ciasta na bułki wychodzi bardzo smaczny chleb.

Zaczęło się od mojej ukochanej ostatnio Brød: 100 lækre opskrifter, w której tym razem znalazłam przepis na bułki marchewkowe. Już dwa rodzaje są na blogu, jednak oba tak pyszne, że nie wahałam się przed wypróbowaniem kolejnego przepisu. Ten w dodatku zawiera mąkę pełnoziarnistą, co oznacza, że jest nieco zdrowszy od białego pieczywa, które przygotowuję na co dzień (czy też co weekend, zależy). Kupiłam wszystko, co potrzebne, i o godzinie raczej późnej niż wczesnej zabrałam się do działania. Wszystko szło świetnie, dopóki nie zajrzałam do wyrośniętego ciasta - owszem, podwoiło objętość i w ogóle wyglądało jak należy, ale było rzadkie i lepkie. Nijak nie dało się nic z niego uformować, a już na pewno nie małe, zgrabne bułeczki...
Jak już wspomniałam, czas naglił, więc zamiast się złościć i rozczulać, przelałam ciasto do keksówki. Wyrosło sobie jeszcze odrobinę, żeby wylądować w gorącym piekarniku.

Następnego ranka z pewną dozą niepewności odkrawałam pierwszy kawałek. Okazało się, że wszelkie obawy były nieuzasadnione - chlebek wyszedł pierwszorzędny. Sycący, o ślicznym kolorze. Pyszny z plastrem sera i kawałkiem papryki. Zniknął sama nie wiem, kiedy; cudem tylko udało mi się uratować kawałek na kanapki do szkoły. Spróbujcie sami.

Chleb marchewkowy z mąką pełnoziarnistą

Składniki:
(na keksówkę 23x11 cm)
  • 250 g mąki pszennej
  • 250 g mąki pszennej pełnoziarnistej
  • 24 g świeżych drożdży
  • 1 łyżeczka cukru
  • 1,5 łyżeczki soli
  • 300 ml letniej wody
  • 2 łyżki oliwy
  • 200 g marchwi

dodatkowo:
  • 2 łyżki wody

Mąki przesiać, wymieszać z solą. Po środku zrobić wgłębienie, wkruszyć drożdże, zasypać cukrem i zalać połową wody. Odstawić na 15 minut.
Po tym czasie dodać resztę płynu, zagnieść ciasto. 
Marchewkę zetrzeć na drobnych oczkach, dodać do ciasta razem z oliwą. Dobrze wyrobić - ciasto będzie dość rzadkie. Odstawić na 1 godzinę do wyrośnięcia.

Keksówkę wysmarować masłem i wysypać mąką. Przelać wyrośnięte ciasto, odstawić na 30 minut.

Wierzch chleba skropić wodą.

Piec w 220 st. C. przez 15 minut, następnie zmniejszyć temperaturę do 200 st. C. i piec jeszcze przez 30-35 minut.
Ostudzić na kratce.

Smacznego!

A już w niedzielę impreza urodzinowa C. Sprzątanie już niemal za nami - zostały ostatnie muśnięcia i szlify. W zeszły weekend odsunęliśmy lodówkę i kuchenkę, C. umył okna, ja wyszorowałam łazienkę. W tygodniu zmieniliśmy wkład w okapie, wytarliśmy wszystkie kieliszki i szklanki; odkurzanie, mycie podłóg i inne takie zabawy też już za nami. Jutro pójdzie raz dwa.
Za to kuchennie stoimy przed ciekawym wyzwaniem - obiad dla dwunastu osób, z czego jedna jest uczulona na laktozę, gluten, cebulę i czosnek. W formie bardzo, bardzo wrażliwej. Lody bez laktozy...? Czego się nie robi dla siostry ukochanego.

środa, 7 maja 2014

Babka drożdżowa po sezonie

Babka drożdżowa to typowo wielkanocny wypiek. Mi się tak przynajmniej kojarzy. Z dawien dawna przygotowywana na kopie żółtek, symbolizowała odrodzenie i dobrobyt. W dzisiejszych kuchniach gospodynie rezygnują z takich ilości żółtek na rzecz całych jajek lub różnych innych zamienników, jak chociażby śmietana. Bo co potem z tymi białkami...?
Ja ostatnio miałam inny problem - po torcie dla Natalki zostało mi siedem żółtek. Jeszcze nie kopa, ale już ilość dość pokaźna. I o ile białka bez problemu przechowują się w lodówce nawet do tygodnia, żółtka, nawet zalane olejem (dzięki temu na wierzchu nie tworzy się twarda skorupka) tyle czasu nie mają. Zaczęłam więc myśleć intensywnie - szkoda mi bowiem było je wyrzucić.

Najpierw pomyślałam o creme brulee, który uwielbiam. Z siedmiu żółtek jednak ilość wyszłaby mi co najmniej nieprzyzwoita. Hmm... Brioszka może? Brzmi lepiej. W końcu odkopałam stary przepis na babkę drożdżową, na samych żółtkach właśnie. Tamta była z czterech, z dodatkiem olejku arakowego, nie wyszła zbyt imponująca, bo w za dużej formie pieczona. Taka troszkę naleśnikowa. Smakowała jednak wspaniale; pamiętam, bo piekłam ją w domu, i Tata się zachwycił (on pewnie nie pamięta, ale to nie szkodzi. Będzie motywacja, żeby znów ją w domu upiec). Podwoiłam proporcje, olejek zamieniłam na cytrusowe skórki. Efekt przeszedł moje najśmielsze oczekiwania.
Babka pachnie bosko, w smaku nuta cytrusów jest delikatnie wyczuwalna. Wyszła mięciutka, puchata i wilgotna, i nawet cztery dni później była jak najbardziej zjadliwa. Z pewnością powtórzę ten wypiek jeszcze nie raz - przy kolejnej okazji z lukrem bądź polewą czekoladową (tym razem służyła mi za drugie śniadanie, darowałam więc sobie wszystkie lepkie szczegóły; i tak była pyszna).

Cytrusowa babka drożdżowa

Składniki:
(na formę do babki o pojemności 1,5 l)
  • 380 g mąki pszennej
  • 160 g cukru
  • 20 g świeżych drożdży
  • 240 ml letniego mleka
  • 7 żółtek
  • 65 g masła
  • skórka otarta z 1 pomarańczy
  • skórka otarta z 1 cytryny
  • skórka otarta z 1 limonki

Drożdże rozetrzeć z 1 łyżką cukru, wlać całe mleko i wsypać 1 łyżkę mąki. Dokładnie wymieszać, odstawić na 30 minut.

Masło rozpuścić i przestudzić.
Żółtka ubić z pozostałym cukrem na puszystą, jasną masę. Partiami dodawać mąkę, następnie dodać cały zaczyn, dokładnie połączyć. Wlać masło, wyrabiać przez 10 minut - ciasto powinno być jednolite i lejące. Dodać skórki z cytrusów, zmiksować.
Odstawić na 1 godzinę do wyrośnięcia.

Ciasto przelać do wysmarowanej tłuszczem i wysypanej mąką formy, wyrównać wierzch.

Piec w 160 st. C. przez 1 godzinę.
Ostudzić w formie, a następnie wyłożyć na talerz.

Smacznego!

Po głębszych poszukiwaniach okazuje się, że pierwotny przepis pochodzi z bloga Half hour cook. Cóż, daleką drogę przeszedł, pełną modyfikacji... Ostateczny efekt wzbudził jednak zachwyt nie tylko mój, ale wszystkich próbujących tej babki osób. Polecam więc z czystym sumieniem.

Babki Wielkanocne 2015

wtorek, 6 maja 2014

Jesienno-majowa zupa ze szpinakiem

Zerkam w kalendarz - maj. Patrzę uważniej, z lekkim niedowierzaniem - zgadza się. Maj. Z niechęcią kieruję wzrok za okno - późny październik, w najlepszym razie. Zimno i ponuro, niebo zasnute grubą warstwą szaroburych chmur; na dopiero co umytych oknach krople pojawiają się z coraz większą częstotliwością. 
Ja chcę wiosnę! Słoneczną, ciepłą, majową. Chcę nosić sukienki bez pończoch i baleriny albo nowe sandały. Chcę móc usiąść na ławce w parku z książką w ręku, bez ryzyka, że ją utopię, a sobie odmrożę to i owo. Ech...
Majowa wiosna, tudzież wiosenny maj, pozostają na razie w sferze marzeń. W piątek mieliśmy w planie grilla, ale prognoza jest nieubłagana - najbliższe dwa tygodnie to deszcz przeplatany mgłami, brutalnie rozrywanymi przez silny, zimny wiatr. Niezbyt to optymistyczne... Jedno, co dobre, to zamiast się włóczyć po parkach, lasach i tym podobnych, będę siedziała w domu i grzecznie odrabiała lekcje. Zamieniłabym się jednak bez wahania. 

W związku z taką a nie inną pogodą, mam dla Was dzisiaj zupę bardziej rozgrzewającą niż wiosenną. W końcu udało mi się dołączyć do wspólnego gotowania, z czego cieszę się ogromnie. Zupa ze szpinakiem daje ogromne pole do popisu, wahałam się dość długo, co przygotować. Dziś jednak wróciłam do domu zziębnięta i lekko wilgotna, do garnka powędrowały więc ziemniaki i ciecierzyca w towarzystwie sporej ilości czosnku. Do tego kumin i nieco kolendry, i mamy cudownie rozgrzewającą, nieco jesienną zupę. Wiosennego akcentu nadaje jej świeży, zieloniutki szpinak, który smakuje bajecznie, a który z czosnkiem lubi się bardzo. Całość wyszła zachwycająca - jeśli tak jak ja macie lekką chandrę, zróbcie sobie taką na rozgrzewkę.
Przepis znalazłam u Oli, nieco go zmieniając.

Tym razem miałam przyjemność gotować z Malwinną i Mopsikiem; koniecznie sprawdźcie, jakie pyszności przygotowały dziewczyny.

Zupa z ciecierzycą i szpinakiem

Składniki:
(na 4-6 porcji)
  • 2 łyżki oleju
  • 4 ząbki czosnku
  • 1 cebula
  • 2 łyżeczki mielonej kolendry
  • 2 łyżeczki mielonego kuminu
  • 1,2 l bulionu
  • 350 g ziemniaków
  • 440 g ciecierzycy z puszki
  • 200 g świeżego szpinaku
  • 100 ml śmietany kremówki (38%)
  • sól
  • pieprz

Cebulę i czosnek obrać, posiekać. Podsmażyć na oleju, dodać kolendrę i kumin. Smażyć, aż przyprawy zaczną intensywnie pachnieć. Zalać bulionem, dodać obrane i pokrojone w małą kostkę ziemniaki. Gotować 10-15 minut. Dodać ciecierzycę, gotować jeszcze 5 minut. Odlać 1-2 szklanki zupy (w zależności od tego, jak gęsta ma być), do garnka dodać szpinak i gotować jeszcze 2-3 minuty. Odlaną zupę zmiksować blenderem na gładki krem, wlać do zupy razem ze śmietaną, wymieszać. Doprawić do smaku solą i pieprzem.
Podawać gorącą.

Smacznego!

Po wieczornym spacerze z psem, zamiast herbaty, zjem sobie miskę mojej zupy. Myślę, że podziała jeszcze lepiej.

piątek, 2 maja 2014

Bułki czosnkowe - idealne na grilla

Maj, sezon grillowy czas zacząć! Ja już go otworzyłam - w zeszłą niedzielę. Razy dwa.
Po urodzinach Natalii, na których zostaliśmy uraczeni kiełbaskami, karkówką i szaszłykami, z grilla rzecz jasna, udaliśmy się na kolejne urodziny - tym razem do młodszej Siostry C. Tam również grill - burgery, piersi z kurczaka i kiełbaski w ilości wystarczającej na wyżywienie pułku wojska. Uff... Najadłam się. Bardzo. Ale jakie to było dobre! Uwielbiam mięsko z grilla. Z przyjemnością również zauważyłam, że obyło się bez kłopotów żołądkowych, które mnie nękały w zeszłym roku. Niech żyje wiosna i grillowanie!

Najlepszym dodatkiem do mięs z grilla, poza jakąś pyszną surówką czy inną sałatką, jest pieczywo czosnkowe. Ten zapach, ten smak! Poezja. Dzisiaj mam więc dla Was propozycję bułeczek czosnkowych - smakują wyśmienicie. Choć myślałam, że smak będzie intensywniejszy. Jeśli więc jesteście fanami czosnku, możecie zwiększyć jego ilość. Koniecznie dajcie znać, jak wyszło.

Przepis, oczywiście, z mojej ulubionej Brød: 100 lækre opskrifter. Nie potrafię się oprzeć tym przepisom...

Bułki czosnkowe

Składniki:
(na 8 sztuk)
  • 350 ml mleka
  • 6 ząbków czosnku
  • 500 g mąki pszennej
  • 1 łyżeczka soli
  • 11 g suszonych drożdży
  • 1 łyżeczka suszonej bazylii
  • 1 łyżeczka suszonego rozmarynu
  • 1 łyżeczka suszonego tymianku
  • 3 łyżki oliwy z oliwek

dodatkowo:
  • 3 łyżki wody

Czosnek przecisnąć przez praskę, dodać do mleka, zagotować. Zdjąć z ognia, przestudzić - mleko ma być letnie, nie gorące.
Mąkę wymieszać z solą, drożdżami i ziołami. Wlać mleko i oliwę, zagnieść gładkie ciasto.
Odstawić na 1 godzinę wyrośnięcia.

Wyrośnięte ciasto podzielić na 8 części, z każdej uformować podłużną bułkę.
Odstawić na 20-30 minut do wyrośnięcia.

Wyrośnięte bułeczki naciąć po skosie dwa razy, spryskać wodą.

Piec w 220 st. C. przez 20 minut.
Ostudzić na kratce.

Smacznego!

I znów weekend... Ja ten czas szybko leci...
Tym razem jednak przeważą obowiązki nad przyjemnościami - z uwagi na Wielkanoc poza domem, opóźniły nam się wiosenne porządki. Czas zakasać rękawy, i zabrać się do roboty!